Griep

Precies één week na mijn ziekenhuisopname in België en kijk...ik lig er weer!! Dit keer weliswaar in Annapolis, maar toch...plezant is iets anders! Gisteren voelde ik me niet lekker en vandaag ben ik opgestaan met hoofd- en spierpijn, hoesten, niezen, loopneus en koorts. Ik weet het...dat klinkt als griep...niet goed dus!! Ik hou het op een dagje platte rust, medicatie en thee (want honger heb ik niet), maar hoe meer de dag vordert, hoe meer koorts ik krijg en wàt ik ook doe...ze zakt NIET! Namiddag was het nog "maar" 38,5 maar tegen 8pm is de koorts opgelopen tot 39,2!

          

Het is zondagavond, ik lig te rillen van de kou en ben eigenlijk bang om zo aan de nacht te moeten beginnen. We besluiten dan maar naar ER te gaan want een huisdokter die op huisbezoek komt, kennen ze hier niet. Daar zit ik dan "ziek" te wezen...

Wat dan volgt is het ene onderzoek na het andere...hart, longen, bloed worden nagekeken want ik denk dat ze misschien twijfelen aan mazzelen, vermits ik net van België kom waar die ziekte opgang maakt. Er wordt een baxter aangesloten die ervoor moet zorgen dat ik véél vocht binnenkrijg en na een paar uurtjes begin ik me inderdaad beter te voelen. De dokter komt nog even opnieuw een kijkje komt nemen en bevestigd dat het inderdaad "Influenza Type A" is. Als dan kort daarna de koortsaanval voorbij is mag ik gelukkig weer naar huis, maar ik zal toch wel minimum een weekje moeten uitzieken!

     

Ik heb het nu wel gehad met ziekenhuizen hoor! Voor mijn part mag het bij deze stoppen voor de eerstvolgend 10 jaar!
Groetjes, Ingrid

Business Class

Het is niet iedereen gegund, maar zeg nu zelf...wie van jullie zou nu NIET eens graag "Business-Class" willen vliegen?! Ook dit stond op mijn "60-dingen-to-do-lijst" en na vandaag kan ik ook dit van mijn lijst schrappen! Toen ik mijn ticketten naar België boekte, kreeg ik de vraag of ik misschien een bod wilde doen voor een upgrade naar business-class. Het idee dat ik zelf kon bepalen hoeveel me dat waard was, leek me wel iets en na overleg met Niki heb ik een bod gedaan. Natuurlijk wel enkel op de vlucht van Dublin terug naar Dulles want andersom was het sowieso een nachtvlucht en dus de moeite niet want dan slaap ik meestal! De dag na mijn ziekenhuisopname kreeg ik een mail dat mijn bod aanvaard was! YEAH!!! Van "geluk hebben" gesproken!!

De reis vanaf Dublin begint uiteraard in stijl met een hapje en een drankje in de lounge.

     

Dit word mijn plekje vandaag en zodra ik neerzit krijg ik een glaasje bubbels en het menu.

     

Ik maak nog snel een foto, zoek een filmpje uit en zodra we op de juiste hoogte zijn, worden ons de eerste hapjes gebracht! Ik dacht nog even dat dit het voorgerechtje al was, maar nee hoor...dit zijn enkel de "amusekes"!

     

Een ober (ja,ja...mét het witte handdoekje over zijn arm) vraagt of ik nog iets wil drinken, legt een wit tafelkleedje over mijn tafeltje en brengt daarna het voorgerecht...gerookte zalm op een een bedje van kraakverse sla.

Het hoofdgerecht - steak met puree, asperges en champions - is er eentje om duimen en vingers af te likken en het dessert (cheescake met chocolade) en een kop koffie maakt het plaatje compleet.

     

Na die lekkere maaltijd schuif ik mijn bedje helemaal onderuit, geniet van een spannende film, hou ik contact met beide thuisfronten (want we vliegen ergens tussen BE & de USA) en stuur ik regelmatig foto's door van hoe goed er hier toch maar voor mij gezorgd word...

Tegen de ochtend worden we nog een laatste keer in de watten gelegd als het typische Ierse ontbijt geserveerd wordt...scones met confituur, cottage cheese en koffie of thee.

Dit was nu eens een ervaring om "U" tegen te zeggen! Blij dat ik het een keertje heb mogen ervaren, maar veel te duur als ik het volle bedrag had moeten neertellen. Dank-je-wel Niki voor het "sponsoren" van deze ervaring! Ik ben nu snel weer thuis!
Liefs, Je Mupke

Afscheid

En dan is het plots mijn laatste dag in België en die ziet er altijd ongeveer hetzelfde uit...voormiddag beetje uitslapen, douchen en koffer inpakken...namiddag afscheid nemen van ma, Bettie, Annita en Fred, huurauto inleveren en naar een hotel in Brussel voor de laatste nacht.

Maar vandaag komt er ook nog afscheid nemen van Jo, Antje, Julie & Feline bij en net dat laatste valt me mega-zwaar! Ik had genoeg tijd voorzien om aanwezig te kunnen zijn als Feline geboren zou worden, maar zij liet op zich wachten. En toen ze er eenmaal was, belande ik in het ziekenhuis. Eér ik naar Bernadette vertrek, ga ik toch maar uitgebreid de tijd nemen om haar te knuffelen & te kussen. Gelukkig ben ik over een goeie maand hier terug want dan word Feline gedoopt en daar mag ik als Meteke niet bij ontbreken!

Zoals je kan zien op de foto's is het 1ste serieuze gesprek tussen Meteke en Feline én het geven van een flesje een feit. Daarna volgen nog een aantal voorzichtige knuffels & zoenen...wat ga ik haar missen en wat gaat ze zelfs op zo'n korte tijd erg veranderen...

     

     

Julie heeft een kadootje voor mij in naam van haar zusje want vermits ik niet bij de baby-borrel kan zijn, krijg ik het alvast nu. Daarna wil ze graag bij op de schoot en maakt Jo nog snel een foto met mijn schatjes!

     

Met nog een laatste foto van Feline is al dat afscheid nemen rond en ga ik - met de moed in mijn schoenen en een heel zwaar & verdrietig hart - vertrekken.

Hopelijk is het snel 1 mei want dan sta ik hier - samen met Niki - terug! Mis jullie nu al...
Meteke

"Meow-Meow"

Vanavond eens geen Hard Rock avond, maar een cabaret optreden van "Meow-Meow & Thomas Lauderdale of Pink Martini's" in het Lincoln theatre in DC.

Zij is een zeer talentvolle zangeres die met veel humor een repertoire brengt van vooral Franse chansons zoals oa. "Ne Me Quitte Pas" van Jaques Brel.

          

Ook het publiek ontsnapt niet aan haar charmes en mag zelfs meedoen aan het spektakel dat op geen enkel moment gaat vervelen...

Er zijn échte kippenvel-momenten...

Na het optreden gaat het plezier verder en worden er nog foto's genomen Nate (vriend van buurman Jeff), Jeff en uiteraard ondergetekende...

Dat het plezant was kun je wel raden...

Een prachtig optreden en ervaring rijker gaan we tevreden huiswaarts.
Dominique

https://www.thelincolndc.com/event/1805544-meow-meow-thomas-lauderdale-washington/

GHB

Zo één keertje per jaar moet ik een ganse dag op controle in Gasthuisberg in Leuven. Dat is steeds een lange, vermoeiende dag, maar op 13 maart was het toch een dag met een leuk extraatje. Hoofdverpleegkundige Sus van Intensieve Zorgen - waar ik ten tijde van het ongeval 2 maand verbleef - is inmiddels een fijne vriend geworden en we hebben afgesproken om samen te lunchen. Tijdens die lunch roepen we Niki op via video chat en worden er foto's gemaakt. Wat is dat toch geweldig dat zoiets allemaal zomaar kan!

          

Maar dan zijn we nog geen 2 weken laten en ojee...het enige waar ik absoluut géén rekening mee gehouden heb, is me nu wél overkomen!

Vrijdag 23 maart, tijdens een moeder-dochter namiddag met Joni begin ik erge buikpijn te krijgen. Nu ja...buikpijn voor iemand met ziekte van Crohn is niet abnormaal, maar deze pijn is anders dan anders. Ik ga nog wel met Joni naar Jo, Antje & Feline in het ziekenhuis, maar de pijn gaat van kwaad naar erger. Ik weet met mezelf geen blijf en kan die nacht niet slapen van de pijn. Ik neem zaterdagmorgen 24/3 meteen het besluit via mail contact te nemen met mijn prof. in Leuven. Gelukkig antwoord ze al binnen de 2 uurtjes, maar het verdict is onverbiddelijk...ik moet rust houden en pijnstillers nemen. Als het morgen nog net hetzelfde is, moet ik gelijk naar Leuven.

Het gezellig samen zijn en dia's van vroeger bekijken bij zus Bettie met ma, zus Annita & broer Freddy valt in het water nét als het feestje van zanggroep Akkoord dat zaterdagavond zou doorgaan...helaas, maar mijn gezondheid gaat voor!

Joni is op de hoogte van mijn toestand, belt me zondagmorgen. Als ze hoort dat het niet beter gaat, haalt ze me op en rijden we naar de Spoedafdeling van GHB. Daar krijg ik meteen een bandje met mijn gegevens om mijn pols, een baxter, de nodige bloednames en word ik korte tijd later sowieso opgenomen. Als dat maar goed komt want in principe vertrek ik woensdag naar Bernie om donderdagmorgen terug naar de USA te vliegen.

     

Gelukkig doet de rust en de medicatie zijn werk en als de dokter maandagmiddag - na mijn laatste scan - haar ronde doet, krijg ik te horen dat ik naar huis én met een gerust hart naar de USA mag vertrekken op voorwaarde dat ik 3 maand zeer plichtsbewust mijn medicatie zal innemen en dat beloof ik natuurlijk graag! Buurvrouw Noëlla komt mij in Leuven halen en samen rijden we naar Joni en Lien...voor hen is het moment van "alweer afscheid moeten nemen" aangebroken. Dikke "dank-je-wel" Joni om mij naar Leuven te brengen en Noëlla om mij weer te komen halen!

En nu snel weg eer ze zich bedenkt!
Tot gauw, Ingrid

Dank-je-wel!

Bernadette - die bij ons op bezoek was in september - is mij op 4 maart in Zaventem komen halen en de laatste nacht in België, ga ik bij haar logeren. Samen zijn we naar Yvo & Marleen gereden bij wie ik de auto mocht "lenen" en toonden we Niki via een foto dat ik veilig en wel in België was. Jullie zijn schatjes...dank-je-wel!!

Maar wat vind ik het - tijdens de periode dat ik alleen in België ben - toch ook altijd ontzettend lief dat ik door buren en andere vrienden uitgenodigd word voor een gezellig etentje ipv. thuis alleen te moeten zitten want ook de bovenburen Guy & Frank zorgden dit keer voor de nodige afleiding. 's Avonds bij hen hadden we even een gezellig "onder-onsje" met Niki in de USA. Dank-je-wel mannen!

Sinds we vorig jaar een feestje voor onze "Club58" organiseerden, proberen we regelmatig met z'n 6-en uit eten te gaan. Helaas konden Josseline en Dirk niet mee maar zij hebben ons later op de avond in het Cafetaria van Ter Kommen vervoegd. Op de 1ste foto vlnr. Gerty, Jos, Annie en ik. Op foto 2 vrnl. Josseline, Gerty, Annie, Jos, Dirk en ik. Ik heb ervan genoten jullie weer te zien en in september doen we dit sowieso nog eens over hé?!

    

Gelukkig zat Niki thuis ook niet alleen te kniezen. Hij werd regelmatig uitgenodigd door onze buren Jeff & Natthawan OF hij ging wel alleen een hapje eten (of voetbal kijken).

          

Dank jullie wel allemaal!
Liefs, Ingrid