GHB

Zo één keertje per jaar moet ik een ganse dag op controle in Gasthuisberg in Leuven. Dat is steeds een lange, vermoeiende dag, maar op 13 maart was het toch een dag met een leuk extraatje. Hoofdverpleegkundige Sus van Intensieve Zorgen - waar ik ten tijde van het ongeval 2 maand verbleef - is inmiddels een fijne vriend geworden en we hebben afgesproken om samen te lunchen. Tijdens die lunch roepen we Niki op via video chat en worden er foto's gemaakt. Wat is dat toch geweldig dat zoiets allemaal zomaar kan!

          

Maar dan zijn we nog geen 2 weken laten en ojee...het enige waar ik absoluut géén rekening mee gehouden heb, is me nu wél overkomen!

Vrijdag 23 maart, tijdens een moeder-dochter namiddag met Joni begin ik erge buikpijn te krijgen. Nu ja...buikpijn voor iemand met ziekte van Crohn is niet abnormaal, maar deze pijn is anders dan anders. Ik ga nog wel met Joni naar Jo, Antje & Feline in het ziekenhuis, maar de pijn gaat van kwaad naar erger. Ik weet met mezelf geen blijf en kan die nacht niet slapen van de pijn. Ik neem zaterdagmorgen 24/3 meteen het besluit via mail contact te nemen met mijn prof. in Leuven. Gelukkig antwoord ze al binnen de 2 uurtjes, maar het verdict is onverbiddelijk...ik moet rust houden en pijnstillers nemen. Als het morgen nog net hetzelfde is, moet ik gelijk naar Leuven.

Het gezellig samen zijn en dia's van vroeger bekijken bij zus Bettie met ma, zus Annita & broer Freddy valt in het water nét als het feestje van zanggroep Akkoord dat zaterdagavond zou doorgaan...helaas, maar mijn gezondheid gaat voor!

Joni is op de hoogte van mijn toestand, belt me zondagmorgen. Als ze hoort dat het niet beter gaat, haalt ze me op en rijden we naar de Spoedafdeling van GHB. Daar krijg ik meteen een bandje met mijn gegevens om mijn pols, een baxter, de nodige bloednames en word ik korte tijd later sowieso opgenomen. Als dat maar goed komt want in principe vertrek ik woensdag naar Bernie om donderdagmorgen terug naar de USA te vliegen.

     

Gelukkig doet de rust en de medicatie zijn werk en als de dokter maandagmiddag - na mijn laatste scan - haar ronde doet, krijg ik te horen dat ik naar huis én met een gerust hart naar de USA mag vertrekken op voorwaarde dat ik 3 maand zeer plichtsbewust mijn medicatie zal innemen en dat beloof ik natuurlijk graag! Buurvrouw Noëlla komt mij in Leuven halen en samen rijden we naar Joni en Lien...voor hen is het moment van "alweer afscheid moeten nemen" aangebroken. Dikke "dank-je-wel" Joni om mij naar Leuven te brengen en Noëlla om mij weer te komen halen!

En nu snel weg eer ze zich bedenkt!
Tot gauw, Ingrid