Paard rijden

Als 6-jarige werd ik - op de 1ste dag van de grote vakantie - door een paard omver gelopen en brak mijn dijbeen. Gevolg was dat ik de volle 2 vakantiemaanden in het ziekenhuis doorbracht én er een anti-paarden-trauma aan overgehouden heb. Die angst wil ik vandaag overwinnen door er niet alleen dichtbij te komen, maar ik wil mezelf zover krijgen dat ik erop ga zitten en een ritje ga maken! Anaïs - een vroeger buurmeisje die paarden heeft - wil me hierbij helpen, maar gewoon de wei binnengaan en die paarden zo dicht in mijn buurt weten geeft me rillingen. Gelukkig weet ik mezelf te kalmeren en na 10' slaag ik er zelfs in met dat paard te knuffelen...

     

     

Het feit dat "Babe" zo kalm is, geeft me genoeg vertrouwen dat ik dit wel zal kunnen.

En dan is het grote moment aangebroken...het is nu "alles of niks" en ja hoor...het is me inderdaad gelukt! Missie volbracht en alweer één van die dingen die ik bij deze kan afvinken van mijn steeds korter wordend "60-never-done-before-lijstje"! 

     

Na even "gewend worden in de wei" beslist ze dat we nu ook wel de weg op kunnen. Anaïs wandelt naast Babe en dat alleen al is een hele geruststelling voor mij!

     

Hoe langer dit duurt, hoe meer zelfvertrouwen ik krijg en hoe meer ik me op mijn gemak voel. Zelfs....als Anaïs het paard losmaakt en ik vanaf dàt moment "de teugels helemaal alleen in handen" heb.

Het lijkt alsof ik nooit iets anders gedaan heb...weg angst...weg stress!!

Ik vraag me af waarom ik hier niet eerder het lef voor had, want als je onderstaande foto's bekijkt lijkt het toch écht alsof ik en paarden al jàààren "beste vriendjes" zijn...

     

Als we op de terugweg zijn, wil Niki ook even genieten van deze gelegenheid.

     

Even later zijn we weer bij ons beginpunt en terwijl alles opgeruimd wordt, blijven de paarden dicht in onze buurt...ze weten immers dat ze een beloning zullen krijgen!

Voor mij is dit moment pure ontspanning! Wat bén ik trots op mezelf...

     

     

Lieve Anaïs, een hele dikke "DANK-JE-WEL" om mij uiteindelijk na zoveel jaren met open armen te verwelkomen en mij van mijn angst voor paarden af te helpen! Ik kom zeker nog eens een keertje terug want dit avontuur smaakte naar mee! Wat ben ik blij en gelukkig dat ook jij me nog steeds "jouw Nana" noemt!

Heel veel liefs en tot snel weer eens,

Ingrid (aka Nana)