Bij ieder bezoekje aan België ga ik de avond vòòr mijn terugvlucht op hotel om het diegene die me naar Brussel brengt (én mezelf) gemakkelijker te maken. Ik wil de stress van 's morgens vroeg moeten opstaan en eventuele files liever vermijden en heb ondervonden dat dìt voor mij de beste oplossing is. Gisterenavond (23/9) bracht Jo me naar het Sheraton Hotel...een heel mooi & rustig hotel dat vlak tegenover de luchthaven ligt. Lekker makkelijk voor mij morgenvroeg!!
Na een goede nachtrust (waarschijnlijk zit dat wijntje daar ook wel voor iets tussen) en een heerlijk ontbijt is het tijd om alvast online in te checken en te vertrekken. Ik kén inmiddels de klappen van de zweep wel een beetje, maar als ik dan eindelijk aan de juiste gate zit, valt de stress helemaal van me af, dus hier gaan we...
Mensen die voor 't moment weinig (maar ook zij die nog nooit gevlogen hebben) vliegen, vragen me regelmatig hoe het er nu aan boord van die vliegtuigen aan toegaat met dat hele Corona-gedoe, of er veel volk aanwezig is en of ik bang ben voor besmettingen. Ik kan jullie geruststellen...iedereen heeft (en houdt) voldoende afstand, iedereen moet verplicht (en dat gedurende de ganse vlucht) een mondmasker dragen en de meeste vluchten zitten nog niet eens voor de helft vol. Dat ik dit keer wel héél veel plaats in deze mooie "Streamliner" had, bewijzen onderstaande foto's.
Zo hoog boven de wolken is het toch écht wel mooi hoor...
Voila...tijd voor mijn aperitiefje en de lunch
Na een vlucht van +/- 8u (én een film of 2), deelt de piloot ons mee dat de landing wordt ingezet en dat we over ongeveer een half uur aan de grond zullen staan. Ik maak nog een foto omdat ik altijd weer gefascineerd ben door die strakblauwe luchten en wolken die eruit zien als watten. Even later krijg ik het eerste zicht op Washington...
De vlucht en de landing zijn als "van een leien dakje" verlopen en Niki staat me op te wachten. Moe, maar blij dat ik weer terug "thuis" ben, stap ik in de auto. De GPS stuurt ons door DC en voor hen die de mooi kant van DC misschien wel kennen...dit is de keerzijde ervan want ook hier leven er daklozen...ook dìt is Washington!
We rijden voorbij de National Mall en dit grote park tussen Lincoln Monument & het Capitol is bedekt met 600.000 kleine, witte vlagjes...een eerbetoon aan allen die hier in de USA aan Covid overleden zijn! Het ziet er dan misschien wel mooi uit, maar het doet je ook wel stilstaan over de impact van Corona.
Als we bezoek krijgen, hangt Niki - als herkenningspunt voor onze gasten - steevast de Belgische vlag buiten, maar ik denk dat het - na bijna 10 jaar USA - stilaan tijd wordt om uit te kijken naar een vlag als deze...
Ziezo...nu nog mezelf een aantal dagen de tijd geven om mijn jetlag te verwerken en dan kan ik mijn "gewone" leventje weer opstarten.
Ingrid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten