Thanksgiving bij Pat & Eric

Dit jaar zijn we voor "Thanksgiving" uitgenodigd bij onze vrienden Pat (ADBC & PFAC-collega van Mupke) & haar man Eric. We zitten dan wel al eind november, maar het is een prachtige, zonnige dag met +/- 15C en dus gaan we aperitieven op het terras.

Pat heeft een traditionele kalkoen in de oven bereid en Mupke heeft gezorgd voor een Belgische chocomousse als desert. Wat wil je nog meer?

De chocomousse werd gemaakt met Cote D'or chocolade en om het met de woorden van Pat te zeggen..."this is to die for...sooooo YUMMY"! 

De Bengaalse katten Chessy & Peak komen zo af en toe eens kijken, maar zijn helaas niet zo erg aanhankelijk als dat ik zou willen. Ze komen niet zomaar op je schoot zitten, maar kunnen wel enkele trucjes die ze voor een extra knabbeltje wel willen tonen...

Uiteraard heeft Mupke een zelf geknutseld "Thank You"-kaartje gemaakt waar Pat heel blij mee is...ze heeft ze nog allemaal bijgehouden die ze ooit gekregen heeft.

Als we s'avonds weer naar huis vertrekken, rijden we nog even langs bij de grote winkels want het is "Black Friday" en we willen eens zien of er al gekken zijn die nu al in de rij staan. Ja hoor...ze staan er al, maar het is niet de drukte zoals destijds in Utah!

Op vrijdag zelf is het wél pokkendruk in de "Mall" zoals je ziet op de foto's.

In de Apple Store moet je maar liefst 1,5 uur wachten eer je binnen kan en ook al is het maar om iets simpels te vragen...aanschuiven en geduld hebben is de boodschap!

De Walmart heeft altijd de beste deals en trekt dus ook het meeste volk. Hier kan je bv. allerhande elektrische toestellen kopen aan 50 tot zelfs 70% korting.

"Black Friday" zorgt altijd voor een speciaal sfeertje in de winkels en de verleiding tot kopen is groot, maar dàt hebben we wijselijk toch maar niet gedaan. De toestellen hier werken immers op 110V, terwijl we in België met 220V zitten.

Dominique

Joni

Lieve Joni, mijn lieve "kleine" meisje...hoe oud je ook wordt, je zal altijd mijn "kleine" meisje zijn en blijven. Vandaag is het je verjaardag en vermits we er niet bij kunnen zijn, wensen we je via deze weg een dikke PROFICIAT!! We hopen (nee...eigenlijk weten we het wel!) dat je een gezellig dagje zal hebben en dat verdien je ook!

Mijn kaartje voor jou heb ik augustus al meegegeven aan Lien. Ik wilde er immers zeker zijn dat het je het optijd zou ontvangen want het zou niet de eerste keer zijn dat het kaartje NIET aankomt! De tekst (rechts) is zo mooi en helemaal voor jou!

      

Lieve schat, volgend jaar zijn we terug in België en dan kunnen we je verjaardag weer samen vieren...iets waar ik al lang naar uitkijk! Dikke kussen en knuffels van ons 2-tjes!

Mama & Niki

Pow-Wow

Wie mij goed kent, weet dat ik gefascineerd ben door alles wat met indianen te maken heeft. Toen ik vorige maand toevallig in het Baltimore American Indian Center (zie link) was, vertelde ze mij daar dat er op 19/11 een Pow-Wow zou zijn in de Maryland Fairgrounds. Vandaag zijn we er gaan kijken en we hadden het niet beter kunnen plannen want nét toen we binnenkwamen weerklonken de tonen van de Navajo-fluit.

      

We kwamen meteen een aantal Indianen tegen in hun prachtige "regalia" (zeg nooit "kostuum" tegen deze klederdracht...dat is een belediging!). Deze Indianen zijn van de Piscataway stam, waarvan nog slechts 1% in leven is, hier aan de Chesapeake Bay.

      

De eerste dansers die aan de beurt komen, zijn afstammelingen van de Mexicaanse Maja's, maar eerst wordt de danszaal "gecleanst" met een kruidenmix van wierook & salie. Hun regalia met enorme struisvogelveren zijn best impressionant!

      

Zoals je kan zien is er veel volk komen opdagen voor deze Pow-Wow. Als wij even later tijdens de pauze staan aan te schuiven voor een hapje, wil deze "jonge krijger" maar al te graag op de foto. Wat is hij is fier over zijn afkomst...en zo hoort dat ook!!

Het 2de deel van de Pow-Wow begint met luid getrommel en de traditionele Indiaanse gezangen terwijl een lange stoet kleurrijke uitgedoste Indianen de zaal binnen komt. Ze vormen één grote cirkel om zich zo aan het publiek voor te stellen.

      

Daarna zijn de vrouwen aan de beurt en die zien er al even kleurrijk uit.

      

Maar in deze grote hall wordt niet alleen maar gedanst en gezongen. Aan de zijkant staan kraampjes opgesteld die typische Indianenspulletjes (juwelen, speelgoed, kledij) verkopen en daar gaan we ook eens even een kijkje nemen.

      

      

Bij één van die kraampjes worden we geconfronteerd met een keiharde realiteit die jammer genoeg nog steeds bestaat. Dit kraampje vraagt aandacht voor de verdwijning van de "Inheemse" vrouwen én kinderen (zoals rechts beneden een meisje van 8jaar), die vermoord worden of verdwijnen en verkocht worden als seks-slaven. Om aandacht te vragen voor deze in- en intrieste gebeurtenis wordt de kleur "rood" gedragen...

      

      

Het wordt stil wanneer de ceremonie meester alle Veteranen en Active Duty Military oproept om hen te bedanken voor hun Dienst aan het Vaderland en hen uitnodigt om mee te dansen met de Indianen. Zo'n kans laat ik natuurlijk niet aan me voorbij gaan! 

Daar gaat ie dan, schuifelend op de maat van de trommels...

Daarna gaan de "echte" dansers weer aan het werk en velen onder hen zijn speciaal voor deze Pow-Wow vanuit alle windhoeken van de USA naar hier gekomen.

      

Deze danser (links) komen we tegen als we naar de auto lopen. Ik profiteer van dit toeval om hem één en ander te vragen en zo krijg ik te horen dat hij één van de nog weinige Piscataway-Indianen is. Wat een bijzonder moment is dat voor mij!!

      

Het is onze de 2de Pow-Wow hier in Maryland, maar het is steeds weer een unieke belevenis! Mocht je ooit de gelegenheid krijgen...zeker ook eens doen!!

Dominique

https://www.baltimoreamericanindiancenter.org

https://www.piscatawayindians.com

https://aipi.asu.edu/blog/2020/05/why-we-wear-red