ADBC & Blue Angels

EINDELIJK!! Het is van woensdag 4 maart 2020 geleden dat ik mijn laatste indoor training had en wie had toen ooit kunnen denken dat het tot 25 mei 2021 zou duren eer we eindelijk nog eens zouden kunnen gaan peddelen (enkel voor de gevaccineerden én mits afstand houden). Het wordt een heel bijzondere 1ste keer want als alles goed gaat, zullen de "Blue Angels" boven onze hoofden hun eigen training houden. Jammer genoeg is het erg bewolkt, maar onze pret kan alvast niet op! Jongens wat doet het deugd deze meiden terug te zien!! Uiteraard hoort bij een nieuwe start ook een "mini-opfris-cursus" van coach Peter maar dan is het EINDELIJK zover!!

     

De 2 boten - "Red" & "Pink" - varen zusterlijk naast mekaar tot aan de Naval Academy en we hebben nog maar nét onze positie vastgelegd of daar komen de Blue Angels al. 

     

Met een oorverdovend geluid scheren ze over onze hoofden en wij GENIETEN...van de Blue Angels, maar nog meer van "terug op het water" te zijn!

     

Annapolis is de thuisbasis van de Naval Academy voor jonge matrozen en bij het afstuderen worden ze - naar aloude traditie - getrakteerd op een airshow door het Navy stuntteam. Zowat iedereen hier in Annapolis heeft een boot en hoe kan je die training nu beter gadeslaan dan vanop het water! Er liggen hier zoveel bootjes dat we soms echt wel moeten uitkijken terwijl het spektakel boven ons hoofd blijft duren...

     

Ze maken nog een laatste rondje boven en rond het Capitool...

     

...en dan zetten ook wij onze koers weer in naar ons eigen "veilige haventje".

     

We weten dat er regelmatig foto's gemaakt worden want nog steeds zijn mensen onder de indruk als ze onze "Dragon Boat" zien en al zeker als ze onze getuigenissen horen van wat ons eigenlijk verbindt. Het is dan ook niet "alledaags" om de gedrevenheid te zien van al deze borstkankerpatiënten samen en je dan te realiseren dat ze met z'n allen letterlijk "in hetzelfde bootje" zitten. En laat dat nu net de reden zijn waarom ik deze dames zo erg bewonder en blij ben dat ik één van hen mag/kan zijn!! Van één van die foto's werd onlangs onderstaand schilderij gemaakt...zo mooi!!

Vrijdag 28/5 is de officiële "Commissioning Week Flyover". Het zonnetje schijnt volop, het is warm en het lijkt of heel Annapolis vandaag op de been is om te genieten van de airshow...wij inclusief! We hebben een plekje gevonden waar niet teveel mensen samenhokken en de Blue Angels - afgetekend tegen een stralend blauwe hemel - zorgen voor spectaculaire beelden.

     

Wat hebben we weer een mooie, aangename week achter de rug! Een week waarin het leek dat de wereld zo stilaan weer terug in zijn plooi aan 't vallen is. 

Liefs, Ingrid

Cicades

Al weken (wat zeg ik...maanden!), is hierover gesproken en is het voorpagina-nieuws, maar nu is het zover...we zitten met een natuurfenomeen waar zelfs de wetenschap niet over uit is hoe dit kan, vanwaar het komt of wat het nut ervan is. De "Brood X" is gearriveerd! Ik hoor jullie al zeggen...wat is "Brood X"? Wel...dat is een invasie van miljoenen (en volgens reporters zelfs triljoenen!) cicades.

We hebben iedere zomer wel cicades, maar deze soort is erg speciaal. Gedurende 17 jaar (jawel...17 jaar!!) leven deze insecten onder de grond waar ze zich voeden met het sap van de wortels van bomen en struiken. Na 17 jaar komen ze dan allemaal gelijkertijd uit de grond, kruipen in de bomen en werken zich een weg uit hun cocon. Binnen de paar uurtjes drogen ze helemaal op, veranderen van hun witte kleur naar donker bruin en groeien tot 2X hun oorspronkelijke grootte. Dan begint de zoektocht naar een geschikte partner en zodra ze die vinden start ook hun "gezang" door met hun vleugels tegen mekaar te wrijven en dat tot +/- 90 decibel (zoals een grasmaaier) lawaai kan geven. Als ze voor het nageslacht gezorgd hebben en de eitjes in de takken van de bomen achtergelaten hebben, sterven ze af. Na enkele weken vallen de larven uit de eitjes op de grond, kruipen terug in de grond, hechten zich daar vast aan de wortels van bomen en struiken, verblijven er gedurende de eerstvolgend 17 jaar en daarmee is hun mysterieuze cirkel rond en begint alles weer van voor af aan...

   

     

Als je de grote hoeveelheid cocons op en rond de bomen ziet, kan je je misschien een klein beetje voorstellen hoeveel van die beestjes hier wel zitten. Kinderen zijn sowieso nieuwsgieriger (en meer open-minded!) dan de meeste volwassenen (zoals ik). Ze vinden het een geweldig tijdverdrijf om zoveel mogelijk cocons te verzamelen. Gelukkig voor ons valt het hier nog mee want onze buurt is relatief nieuw, maar ik denk - te zien aan de hoeveelheid cicades die hier rondvliegen - dat het over 17 jaar helemaal anders zal zijn. Ik kom het in ieder geval niet checken hoor!

Alhoewel ik die beestjes verschrikkelijk vies vind (ze komen helemaal uit het niets domweg tegen je aanvliegen waardoor je schrikt), wil ik mijn angst overwinnen. Niki komt thuis met zo'n cicade en vraagt eerst of ik hem/haar wil zien en daarna zet hij dat beestje op mijn hand. Ik ben nog steeds in de veronderstelling dat dit beestje überhaupt niet meer leeft, maar als die dan plots over mijn hand begint te kruipen, schrik ik toch wel...ik heb het er helemaal mee gehad!

     

Dàt was dus een eenmalige gebeurtenis en gelukkig heeft Niki tijdig foto's kunnen maken zodat ik nu een bewijs heb dat ik het wel degelijk gedurfd én gedaan heb! ✅

Helaas heeft dit fenomeen ook een keerzijde, want nu die beestjes afgestorven zijn, spoelen hun dode lichamen massaal (met 10.000-den!) aan aan de oever van de rivieren en dàt geeft een penetrerende geur af. We zullen nog even moeten wachten eer we weer "gewoon" kunnen genieten van een koffietje of etentje op een terrasje...

Het hele fenomeen is tegelijkertijd zowel vies als fascinerend/intrigerend, ik vond (en vind nog steeds) dat het toch maar vieze beestjes zijn en we zullen nooit "buddies" worden/zijn. Ik hoef ze de eerstvolgende 2 jaar écht niet meer te zien of te horen!

De nieuwsgierigen onder jullie vinden zeker hun gading in onderstaande links!

Ingrid

https://www.npca.org/articles/2838-like-clockwork?gclid=CjwKCAjww-CGBhALEiwAQzWxOtJGD0cKOt8ZAGVK4gAKZQAKx3HYa--uLQk0OIvTDOu19jFHS6u02BoCbaMQAvD_BwE

https://www.baltimoresun.com/bal-te.cicada26may26-story.html

Key Largo & Hollywood Beach

Zondag 16 mei...het is niet alleen onze laatste dag hier op "The Keys", maar het is ook onze laatste échte vakantiedag. We vertrekken vanuit Key Largo terug richting Miami en dat wordt een ritje van ongeveer 89mls (+/- 143km). Straks brengen we onze laatste nacht door in het stadje "Hollywood", maar vlakbij de camping (waar we net vertrokken zijn), bezoeken we eerst nog het "John Pennekamp Coral Reef State Park".

     

Zoals je kan zien op bovenstaande foto is het ook hier "oppassen geblazen" voor mogelijke alligators of krokodillen op het strand of in het water, maar onder een boom, aan het strand én met de voetjes in het zand, is het héérlijk vertoeven...

D houdt er niet zo van, maar ik kan het niet laten om tòch even het water op te zoeken.

     

Kort na de lunch besluiten we de terugtocht naar Miami aan te vatten want we moeten helemaal dwars door de stad en wie de grootsteden in de USA kent, wéét dat het daar druk kan worden. Terwijl ik achter het stuur zit, neemt Niki enkele foto's van deze mooie, modern-ogende stad die je - volgens ons - een beetje kan vergelijken met de allures van bv. Knokke (maar dan wel 10X zo groot).  

     

Plots horen we naast ons veel luide muziek met kabaal en vooraleer we het goed en wel doorhebben, wordt er een blikje bier door het open raam van de RV binnen gesmeten, waarbij die bus weer gewoon haar gangetje gaat en wij (lees "vooral ik dan!") toch even moeten bekomen. Stel je voor dat ik dat blikje bier in mijn gezicht gekregen had?! Ik durf er niet aan te denken hoe dàt had kunnen aflopen.

De rest van het verkeer door Miami viel gelukkig mee, waardoor we Hollywood eerder bereiken dan verwacht. Vermits we nog zeker 2u tijd hebben eer we in het restaurant moeten zijn voor het avondeten, zoeken we nog even de rust van het strand op. Het lijkt alsof er een onweer op komst is (gelukkig "lijkt" het alleen maar zo!), maar het is nog steeds aangenaam warm en we genieten van onze laatste uurtje vakantie.

     

Omdat we ons eigen "huis op wielen" bijhebben, kunnen we ons ter plaatse even opfrissen eer we uit eten gaan bij restaurant "Shabo's"...een unieke zaak met een super-lekkere mediterraanse keuken. 

Als we omstreeks 8pm onze laatste camping bereiken, rest er enkel nog het inpakken en is de vakantie voorbij. Morgenvroeg moeten we om 10am de RV al binnen leveren. Daarna zal een Lyft ons naar de luchthaven brengen en vliegen we terug naar huis.

Lieve, dank je wel voor deze héérlijke 14-daagse! Florida, Alabama, Mississippi & Louisiana...jullie hebben ons vele mooie plekjes laten zien...we hebben ervan genoten!

Ingrid

https://www.floridastateparks.org/parks-and-trails/john-pennekamp-coral-reef-state-park

https://shabosbarbecue.com

Key West

"The Keys" is de verzamelnaam voor de ontelbare kleine eilandjes die zich uitstrekken van Key Largo (het meest Noordelijke) tot Key West (het meest Zuidelijk). Onze rit van vandaag gaat naar Key West. Als we vertrekken op de camping en Ingrid nog snel een foto maakt van deze handwijzer, wordt het ons pas goed duidelijk dat we zo'n 127mls (+/- 204km) voor de boeg hebben...nooit bij stilgestaan dat The Keys zich over zo'n grote lengte zouden uitstrekken! Bij Monroe County komen we langs de weg deze mooie welkoms plaat tegen en via de luchtfoto krijg je een idee van die ellenlange weg met zijn talrijke bruggen, die het ene eilandje met het ander moeten verbinden.

     

Je mag hier op deze bruggen niet zomaar stoppen en dus maken we al rijdend enkele foto's van deze supermooie turquoise wateren.

Na bijna 2 uren rijden bereiken we Key West...

...waar we eerst op de basis van het NAS Key West inkopen gaan doen voor vanavond. Op deze militaire basis zou ik ook wel gestationeerd willen zitten hoor!

In de stad lopen we voorbij deze charmante, mooie gekleurde huizen in koloniale stijl en vinden ook de grote, rode boei die aangeeft dat we nog "slechts" 90mls (+/- 145km) van Cuba verwijderd staan. Dit is het meest gefotografeerde object in Florida!

     

     

Er ligt ook een Fort hier, namelijk Fort Taylor in het Zachary Taylor State Park. Uiteraard lag hier ook een geocache die we moesten vinden en loggen.

     

De plek waar we op onderstaande foto staan, is en blijft een discutiepunt (en daarom zijn we de 2 plekken gaan opzoeken) maar volgens velen - en ook volgens onze GPS - staan we hier op deze rotsen pas op het meest Zuidelijke punt van Amerika!

     

Na hier een paar uurtjes genieten, vatten we de terugtocht naar Key Largo aan waar we gaan slapen en onderweg maken nog enkele sfeerbeelden.

Grappig maar voor de eventuele liefhebbers...dit piepkleine eilandje staat "TE KOOP"!

Het moet hier wel aangenaam wonen zijn, met zulke mooie zonsondergangen.

Na een tocht die vandaag in totaliteit 238mls (+/- 380km) was, komen we aan bij de Key Largo Campground. Wat hebben we weer vele mooie dingen mogen ervaren!

En dan is het bedtijd...slaapwel!

Dominique

https://www.visitflorida.com/en-us/cities/key-west/the-keys-southernmost-point.html

https://www.floridastateparks.org/parks-and-trails/fort-zachary-taylor-historic-state-park

https://www.keylargokampground.com