Welkom bij ons in Annapolis!: Dag 8: Springfield naar Spencer

We zeggen en schrijven "dag 8 van onze trip"! Het wordt een dag waarin e.e.a. op het programma staat en we beginnen aan een tochtje van 235mls (378km). Volgens Google Maps zullen we daar +/- 4u40' voor nodig hebben. Nee...dat is NIET wat hier beneden in de foto staat, maar toen we in op onze 1ste bestemming waren, merkte ik dat ik mijn jasje in het hotel vergeten was. We zijn dan maar meteen omgekeerd en hebben daardoor nog eens +/- 50mls (+/- 81km, +/- 1u) extra moeten rijden...vandaar dat er staat 285mls (459km) en 5u40' rijden staat, maar gelukkig lag mijn jasje er nog...

De eerste halte is er eentje die meteen tot de verbeelding spreekt. We komen aan in "Walnut Grove", het geboortedorp van Laura Ingalls Wilder, die in 1935 haar eerste kinderboek - "Het Kleine Huis op de Prairie" - uitbracht. Dat ene boek werd een ganse reeks, daarna een TV-serie, dan werd het verfilmd, maar er volgde ook nog een stripverhaal van. Ik werd als het ware meteen terug gekatapulteerd in de tijd...dit brengt zoveel herinneringen naar boven...ik denk dat ik àlle afleveringen gezien heb!

We beginnen bij het museum/winkel (want dat is één geheel), maar het portret van de échte Laura Ingalls lijkt in de verste verte niet op Laura uit de serie...

Na het museum, is het tijd om de omgeving uit te kammen en zo komen we terecht bij het huisje uit de TV serie waar Pa Charles & Ma Caroline Ingalls met hun 4 dochters (foto 2 vlnr. Laura, Grace, Mary en Carrie) woonden.

Ik ben nog even gaan aankloppen, maar er was helaas "niemand thuis". De koets stond er en ik ben er even ingeklommen, maar verder niks of niemand te bespeuren...

Bij het volgende dorpje "Tracy" leek het alsof de tijd hier is blijven stilstaan. We moesten stoppen voor een heuse stoomtrein en wat dit piepkleine, stenen huisje nu écht te betekenen had is nog steeds een raadsel...er stond totaal geen uitleg bij, maar dat het oud en bouwvallig was zie je in één oogopslag!

Dan komen we aan in "Pipestone". Het eerste dat we zien is een Fort dat ons meteen doet denken aan het Wilde Westen. Ik heb gelezen dat deze plek een Heiligdom is voor de Indianen. Alle stammen kwamen hier naartoe om de rode steen te halen waarmee hun vredespijp gemaakt werd...vandaar "Pipestone National Monument"!

Deze foto geeft een duidelijk beeld van hoeveel Indianenstammen naar deze plek kwamen (en nog steeds komen) om hun "Vredespijp" te laten maken.

Zoals ik al eerder zei is dit een Heilige en Spirituele plek waar nog steeds veel Indianen naar toe komen om offers te brengen aan de "Spirits" en zo gunsten te vragen voor bijvoorbeeld een goede oogst, voorspoed etc.

We wandelen het museum binnen...

De meneer op onderstaande foto's is bezig om de zachte, rozige steen te bewerken en hij vertelt ons dat het minimum 1 uur duurt om een eenvoudig, voorste gedeelte (foto 1) van zo'n pijp te maken. Moet een fantasietje op zoals hetgeen waar hij aan werkt (foto 2 & 3), dan kan dat tot 7-8u in beslag nemen voor dat éne kleine stukje pijp.

Maar van deze steen werden/worden er - behalve de pijpen - ook andere dingen gemaakt zoals sierraden, speelgoed en pijlpunten.

In een kast merken we dan deze mooie Indianentooi op. Die veren-tooien zijn voor de "Plain"- of Prairie-Indianen een symboliek van eer en erkenning, net zoals medailles bij ons. Ze kregen die veren voor hun moed op het slagveld of omdat ze iets bijzonders gedaan hadden voor hun stam. De meesten kregen er slechts enkele, maar vooraanstaande krijgers kregen er zoveel dat ze er een grote tooi van konden maken waar ze dan - tijdens oorlogen of op plechtigheden - mee pronkten. Voor de Indianen had immers alles in de natuur een ziel...ook de vogels. Dus als een krijger een veer kreeg, kreeg hij gelijk ook de ziel van die vogel. De belangrijkste veren zijn die van een arend want hij is de machtigste en sterkste vogel en hoe meer veren, hoe groter het aanzien. Maar ook de kleur van de veren vertelden een verhaal...de veren van de jonge arend waren wit en stonden voor "kracht" terwijl de veren van een oudere arend grijs waren en "wijsheid" voorstelden. Meer over de symboliek van veren, kralen, de borstplaat enz. van de Indianen, kan je nalezen in bijgevoegde onderstaande link!

Als we die man vertellen waar we vandaan komen en vragen of hij ons souveniertje wil personaliseren gaat hij daar graag op in en al zéker als hij hoort dat we er een magneetje van gaan maken en het zullen meenemen naar België.

Na de hele uitleg binnen gaan we de steengroeve (hier "Quarry" genoemd) bekijken en wandelen we naar de dichtbij gelegen waterval. Onze gids is een Lakota Sioux Indiaan die "Luta Wahachanka" of "Red Shield" heet.

De Lakota naam voor deze waterval is "Winnewissa Falls" ("Jaloerse Maagd"). Zou hier misschien de ene of de andere legende aan vasthangen?

De rotsen kleuren rood en doen ons denken aan de vele rotsformaties in Utah.

Als we deze plaat zien kunnen we het niet laten om door het gaatje te piepen en het Orakel te aanschouwen, helaas "HET" is er niet... wat "HET" dan ook moge zijn!

Vermits we hier toch in Sioux terrein zitten, steken we de grens met de Staat South Dakota over en rijden we naar Sioux Falls om die eens in het echt te zien.

De Sioux Falls zijn gelegen in een park vlakbij de drukke weg. Heel raar dat hier zo ineens watervallen liggen, maar het zicht is wel bijzonder mooi! Geniet even mee...

De avond valt hier heel snel en als we de grens met de Staat Iowa voorbij rijden is het pikdonker en bitter koud. Het weer-appje op onze gsm geeft om 7pm zo'n -6C aan...