Nog zwaar onder de indruk van gisteren, maar na een vrij rustige nacht in Pittsburg, gaat onze tocht vandaag gewoon verder. We komen aan een volgende Staatsgrens, maar deze "Welcome to Ohio"-sign is toch wel érg teleurstellend...
Enfin...we zijn hier niet om de "Welcome-signs" te bekijken, maar wél om de natuur te ontdekken en dàt hopen we in het "Cuyahoga National Park" (het enige National Park dat Ohio rijk is!) te kunnen doen! In het Visitors-Center krijgen we de nodige uitleg en worden we voorzien van wandel-wegen-mapjes in de hoop dat we niet verdwalen. Eenmaal terug buiten, maken we een paar foto's van de plaatselijke flora en natuurlijk ook onze traditionele foto bij de toegangsplaat van het park!
Als we dit pad afwandelen horen we in de verte het gedruis van de "Brandywine Falls", maar dat die zo groot en zo mooi zouden zijn, hadden we ons niet kunnen voorstellen.
We lopen verder en verder het bos in, het houten wandelpad houdt op te bestaan, maar de natuur wordt mooier en mooier. Door de onverwachte, diepe, smalle spleten (hier worden die "ledges" of in het Vlaams "richels" genoemd), waardoor de grond gewoon opengebarsten lijkt te zijn én de aanwezigheid van supergrote rotsblokken, is dit park een waar hindernissenparcours geworden! Hier wandelen momenteel 2 gelukkige mensen die maar al te blij zijn dat ze dit park gevonden hebben!
Om een idee te hebben hoe hoog die rotsen zijn en hoe smal de spleten zijn, hebben we er een paar foto's bij gezet...kwestie dat we dit "later" òòk nog weten!
Plots komen we in het midden in het bos, uit bij een trap waarvan het is nog steeds niet echt duidelijk wie die trappen hier dan wel gemaakt heeft (meer uitleg in de link).
En dan valt er plots een boom op mijn hoofd! Nee hoor...niet echt (en maar goed ook!), maar een grapje moet kunnen en D wil er persé een foto van!
Iedere 50 meter veranderd de omgeving...we krijgen er niet genoeg van!
Nog een paar laatste foto's en dan zetten we onze tocht weer verder!
Op naar Cleveland om er de "Rock & Roll Hall of Fame" te bezoeken! Het was het grootste deel van de dag grijs en druilerig weer, maar nu trekt de lucht weer open.
We bereiken de "place-to-be"! Voor grote muziekliefhebbers zoals wij (D als AC/DC & metal-fan, ik door mijn liefde voor het zingen en beiden als "guitarplayers-to-be"), kunnen en mogen we deze plek toch écht niet overslaan...dàt zou pas zonde zijn!!
En zoals steeds, horen er ook nu aan de ingang de nodige foto's bij...
Tijd om binnen te gaan en ons onder te dompelen in alle mogelijke muziekgenres!
We komen meteen bij niemand minder dan "The Beatles" terecht. Wat een heerlijke muziek want dit is het genre waarmee velen onder ons opgegroeid zijn.
Daarna lopen we voorbij dit Flower Power busje dat zò van Jazz Bilzen zou kunnen komen en dat ons terug naar de tijd van oa. "The Mama's and The Papa's" brengt. De volgende aan de beurt is "The King", Elvis en zijn al even onvergetelijke muziek.
Bij Michael Jackson is het naast zijn muziek vooral ook zijn kleding - zoals dit rode jasje uit "Thriller" en het zwart/gouden jasje uit "We Are the World" - dat ons opvalt.
We zijn bij Pink Floyd waar we een deel van het decor uit "The Wall" (1977) zien...
...om dan "eindelijk" bij AC/DC te belanden. Hier fleurt Niki helemaal op bij het zien van al die memorabilia, zoals het schooluniform van Angus. De handgeschreven songtekst van "Highway To Hell" door Bon Scott maakt zijn dagje helemaal goed!
De plechtige inhuldiging van AC/DC in The R&R Hall of Fame vond plaats in 2003.
Als laatste komen we aan bij een heuse muziekstudio en natuurlijk kan mijn ventje het niet laten om zelf ook een streepje muziek te gaan spelen. Zie maar eens hoe blij hij is en hoezeer hij - als een echte muzikant - opgaat in het hele gebeuren!
In tegenstelling tot het ontroerende, indrukwekkende en emotionele kantje van gisteren was dit een drukke en gelijkertijd ook een heerlijk, ontspannen dagje waar we enorm van genoten hebben. Nu snel naar bed want morgen wacht ons een nieuw avontuur!
Ingrid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten