Het ontbijt achter de kiezen? Dan kunnen we vertrekken richting Lake Michigan waar we onze dag beginnen met een fikse strand-wandeling naar de vuurtoren.
Daarna gaan we naar het "Indiana Dunes National Park". Dit is het 61ste NP van de USA en bestaat nog maar sinds februari '19. Traditie-getrouw maken we ook hier bij de ingang eerst een foto vooraleer we op verkenningstocht gaan.
Bij het Visitors Center maak ik een foto van D en lezen we dat de hoogste duin zich op Mount Baldy bevindt en daar willen we toch wel graag naar toe, maar dan lezen we dat deze duin een "levende" of "wandelende" duin is. Dat wil zeggen dat ze zich jaarlijks tot 4ft (1,2meter) kan verplaatsen en alles op haar weg (bomen & planten) meeneemt. Daarom is deze duin enkel toegankelijk op bepaalde tijdstippen én mits begeleiding van een Park Ranger. Meer over deze "wandelende" duin vindt je via de link.
Maar we trekken tòch onze wandelschoenen aan want er zijn genoeg wandelpaden die wél veilig zijn. Het wordt een pittig klimtochtje maar echt wél de moeite waard...
...want eenmaal boven op de duin aangekomen heb je een prachtig verzicht over heel de baai en Lake Michigan. Na de wandeling gaat onze tocht verder naar Chicago.
We rijden van de Staat Indiana nu de Staat Illinois "The land of Lincoln" binnen...
Wie Chicago zegt, denkt waarschijnlijk meteen ook aan Al Capone en dus zijn we gaan zoeken of we zijn huis konden vinden. Ja hoor...hier - in dit onooglijk en onopvallende huisje - zou die vermeende gangster gewoond hebben! Wie weet wat er zich hier "ten tijde van" allemaal afgespeeld heeft...als die muren nu toch maar eens konden praten!!
Onder een blauwe hemel rijden we Chicago "The Windy City" binnen.
We maken enkel foto's in het voorbij rijden (we kunnen hier niet "zomaar" stoppen!)...
...zoeken een plekje voor onze auto en de rest doen we tevoet. Even later komen we aan bij "the place to be"...dé startplaats van de befaamde "Route 66".
Terwijl we daar een beetje rondhangen en foto's maken, stappen er plots 2 dames op ons af en vragen in een niet-mis-te-verstaan Hasselts dialect "of we misschien graag een foto met z'n 2-tjes willen?!" Het ene plezier is het andere waard en ook wij maken een foto van deze moeder en dochter bij de gedenkplaat van de historische route en hebben nog een aangenaam, leuk gesprekje tot we alle 4 onze trip weer verder zetten.
Bij "Sears Tower" (destijds het hoogste gebouw ter wereld toen ik hier in 1994 op bezoek was!) lopen we even binnen, maar door de drukte moeten we maar liefst 4u wachten eer we - voor een bezoek van maximaal één uur - naar boven zouden kunnen. Ik ben al eens boven geweest en Niki heeft het er niet voor over, dus we gaan overzicht ter zake verder want er staat nog genoeg op ons programma.
We halen de auto weer op en begeven ons in de straten van downtown Chicago.
Ik had nog maar nét gezegd dat dit soort viaducten met die tramsporen daarboven zò uit een scene van een film zouden kunnen komen en daarom ook heel dikwijls als decor gebruikt worden als we van op een afstand een filmploeg aan het werk zien. Helaas voor ons was er op dàt moment geen bekende filmster aanwezig, maar wie weet...misschien komen we wel in één of andere film voorbij gereden?
Als we buiten de drukte van de stad zijn, maken we aan de rand van Lake Michigan onderstaande foto's van de skyline van deze immens grote stad. Er staat een strakke wind (en dat zie je aan de golven op het water) en het is behoorlijk koud, maar het wordt nu ook voor Niki duidelijk waarom Chicago de "Windy City" genoemd wordt.
We wilden ook nog graag even naar de mooie fontein uit "Married With Children", maar die staat - zoals je kan zien - helaas achter slot & grendel en da's brute pech voor ons!
Onze gps brengt ons in de befaamde "suburbs" (achterbuurten) van de stad, maar daardoor krijgen we deze mooie muurschildering (foto links) te zien. Als we bij een verkeerslicht even moeten wachten, horen we iemand die trompet speelt. We kijken rond vanwaar dat geluid komt tot we dit heerschap (foto rechts) van de ene auto naar de andere zien lopen in de hoop enkele dollars bij mekaar te schooien.
Nog één halte voor vandaag en dat is het huisje van Hilda. Hier verbleef ik toen ik voor de allereerste keer ooit naar de USA kwam en nu ik hier sta, komen natuurlijk ook alle herinneringen aan die lieve Filipijnse dame (die me met open armen ontving) terug!
Van Chicago gaat onze route verder naar Rockford want daar gaan we slapen. Het enige dat ons voor vandaag nog rest is een hapje eten en daarna ons bed opzoeken. In dit Japans restaurant is het niet alleen heel erg lekker, het is er ook supergezellig. Er staat een heuse "troon" en de eigenaars van de zaak nodigen ons uit om daar even plaats te nemen. We gaan maar al te graag op die uitnodiging in...al was het maar voor de foto (want dadelijk komen de mensen die deze tafel gereserveerd hebben!)!
Ziezo...het zit erop en morgen wacht ons een nieuwe dag met nieuwe uitdagingen en nieuwe avonturen! We kijken er al naar uit wat het zal worden...
Ingrid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten