Dit wordt het begin van een hele drukke dag en bij deze zijn jullie alvast voorbereid op een lang verhaal. Onze dag begint met het binnenrijden van de Staat Tennessee...
...om dit nog-steeds-tot-de-verbeelding-sprekende-"Graceland" na een korte rit van 117mls (188km) en 1u45' te bereiken.
Als eerste gaan we op zoek naar die mooie poort, die toegang tot het domein van Elvis geeft. Maar wat kijken we vreemd op als we daar toekomen...dit "heiligdom" voor de fans blijkt van top tot teen helemaal beklad te zijn! Zelfs de gedenkplaat die een beetje meer uitleg zou moeten geven staat er verloederd bij. Alles, maar dan ook letterlijk ALLES is volgeschreven. Blijkbaar vind iedereen dat hij/zij sowieso zijn/haar naam hier moet achterlaten en voor de onderhoudsmensen zou het een onbegonnen werk zijn om alles te verwijderen want éér ze één metertje zuiver hebben, staat het volgende alweer terug helemaal vol...wat een schande!
Met onze toegangstickets netjes gedownload op onze gsm's, worden we met een busje naar het landgoed van Elvis gebracht. Daar krijgen we allemaal koptelefoontjes op en kan onze "guided tour" beginnen. Ik vond een foto van Elvis himself bij diezelfde voordeur en het lijkt wel of hij recht naar ons toestapt om ons te verwelkomen!
Deze 2 schilderijen - van een blonde en een donkerharige Elvis - springen meteen in het oog. Want "omdat hij dan meer succes bij de meisjes zou hebben" liet hij zijn haar maar zwart verven...inderdaad met succes (maar of dat aan dat zwarte haar lag??)!
We nemen jullie even mee door dit mooie huis...de living, de eetkamer én zijn slaapkamer (die volgens ons verrassend klein uitviel!).
Via een trap met aan weerszijden spiegels worden we naar beneden geleid en komen uit in de muziekkamer. Hier bracht Elvis ùren door met vrienden-muzikanten. De tweede kamer is de biljart-kamer waarvan de wanden en het plafond helemaal met stof bekleed zijn. Ooohhh als dìe muren hier nu toch eens konden praten!!
Via een andere trap staan we plots in de keuken waar Elvis, Priscilla en hun dochter Lisa Marie samen aten. Vlak daarnaast had Elvis zijn "jungle"-kamer.
Via de grote tuin en een weide voor paarden, komen we dan in de werkkamer van zijn vader Vernon. Hij was immers zijn manager en zorgde ervoor dat contracten afgesloten, optredens geregeld en geldzaken afgehandeld werden.
We hebben vooral foto's van Elvis gezien, maar deze van het (toen nog) gelukkige gezinnetje - mama Priscilla, dochter Lisa Marie & papa Elvis - mag niet ontbreken.
Centraal in het museum op dit domein staat uiteraard het bureau van Elvis, maar wat ik niet wist was dat hij ook een licentie had om een pistool te mogen hebben.
Wat me vooral opviel is dat opa & kleinzoon als 2 druppels water op mekaar lijken...
Het laatste stukje van onze toer is voorbehouden voor dit serene plekje...
De rondleiding is voorbij en het busje brengt ons weer veilig en wel terug naar waar we vertrokken. Ook hier is een museum gebouwd met nog meer informatie van "de mens achter de artiest Elvis". Hij was immer een grote fan (en verzamelaar) van mooie auto's en moto's. In het museum van zijn geboortehuis had ik het over die miniature "roze cadillac" autootjes, maar hier staat die dan in het écht!
Dat Elvis ook nog zwarte gordel, 8ste Dan Kenpo Karate was, was me onbekend!
Dit domein waar we net het museum bezocht hebben, lijkt wel een pretpark. Zoals de meesten onder jullie al wel weten, is D een plectrum-verzamelaar, maar deze is wel héél erg groot...té groot om mee te nemen en in zijn mapje te steken. In een volgende hal gaat hij helemaal op in zijn rol als "Elvis-imitator"...
...en iets verder maakt hij Graceland onveilig van achter het stuur van een golfkarretje!
Hoog tijd voor een hapje en een drankje eer we weer vertrekken en dat doen we in deze bijzonder leuk ingerichte "Gladys' Diner" waar we onze drankjes halen uit de tankstations of de jukebox en in onderstaande auto zullen gaan eten. We zijn zo goed als alleen want ook hier merken we dat de toeristen nog niet écht terug zijn.
Onze eerste halte hier is de legendarische "Sun Studio" die één van de weinige muziek studio's was waar ook zwarte artiesten zoals bv. BB King & Ike & Tina Turner "welkom" waren om hun muziek op te nemen, maar het was ook het muziekdomein voor Elvis, Roy Orbison, Johnny Cash, Jerry Lee Lewis enz.
Het gebouw op zich stelt niet veel voor en binnen is het ook maar piepklein, maar alleen al de gedachte dat hier zoveel bekendheden over de vloer kwamen, maakt deze plek wel erg speciaal. Momenteel is het een "alles-in-één" gebouw want het is zowel een museumpje, als een souvenirwinkeltje, een caféetje én je kan er eventueel ook nog een (weliswaar klein) hapje eten...4 vliegen in 1 klap dus!
Natuurlijk gaat er van hier ook een magneetje mee voor in ons appartement in Bilzen.
Onze verbazing is groot als we plots in het zijstraatje "in't Vlaams" aangesproken worden want zij is een Nederlandse en Jean-Pierre blijkt uit Munsterbilzen te komen.
In de schaduw van de Sun Studio ligt het "Lorraine Motel". Hier werd op 4 april 1968 een aanslag op Dr. Martin Luther King Jr. gepleegd. Het motel is sinds 1982 niet meer in gebruik, maar is voor de zwarte gemeenschap een heiligdom/pelgrimsoord en wordt daarom in zijn oorspronkelijke staat behouden. In het voormalige motel is nu het "National Civil Rights Museum" gevestigd.
Ik was dan misschien wel maar een 10-jarig kind toen dit gebeurde, maar zoiets vergeet je niet zomaar en blijkbaar heeft dat een diepe indruk nagelaten, want nu ik hier sta komen ook die herinneringen terug en maakt het me heel stil...
Op onderstaande rechtse foto zie je mensen wijzen naar het nog steeds openstaand raam op de linkse foto. Het fatale schot zou uit dat raam afgevuurd zijn...
Na deze trieste plek is het tijd voor een luchtiger deel van Memphis en daar gaan deze "Ducks @ the Peabody Hotel" voor zorgen.
In dit hotel stelen de eenden (jawel...eenden!) 2X/dag de show. Deze eenden hebben hun eigen "Royal Duck Palace" op het dak van het hotel. Iedere ochtend om 11am (en dat al sinds +/- 1930) worden ze met veel poeha via de lift naar beneden begeleid, waar ze de ganse dag in een vijvertje (zie foto) verblijven. 's Avonds om 5pm worden ze dan met dezelfde aandacht uit het water richting lift gedreven om "slapen te gaan". Het hele gebeuren duurt nauwelijks een kwartiertje, maar het trekt wél massaal veel volk want iedereen wil dit spektakel gezien hebben (meer uitleg in de link)!
Deze pianist is alvast heel blij dat hij eindelijk terug aanwezig mag/ en kan zijn.
Ik hou vanop de balustrade het hele gebeuren in de gaten, terwijl D beneden staat. We krijgen de hele uitleg over de eenden te horen en dan wordt er een "Duckmaster" (meestal één of andere sponsor) aangesteld die de eenden onder zachte dwang uit het water, over de rode loper naar de lift brengt.
Na dit korte, maar vrolijke intermezzo gaan we naar Beale Street, want wie in Memphis is kan en mag deze straat niet overslaan! Het is nog vroeg op de avond en het échte leven begint straks pas, maar wij gaan alvast de omgeving een beetje verkennen.
"Beale Street"...het hart van de Jazz & Blues muziek is helemaal "mijn" muziek en ik voel me hier dan ook meteen helemaal helemaal op mijn gemak. Geniet maar mee...
Zelfs de voorwerpen in de souvenirwinkel bewijzen dat alles met muziek te maken heeft! Of wat dacht je van een WC-bril in de vorm van een gitaar? Maar of er dan ook effectief muziek uit komt als je d'er op gaat zitten weten we helaas niet...
Niki is een gitarist, maar deze is toch wel een maatje te goot...zelfs voor hem! Trouwens...het échte Jazz gitaarwerk gaan we toch maar beter aan anderen overlaten.
Op verschillende plekjes klinkt er jazz muziek...
...en als we dan aan het eind van Baele Street gekomen zijn én vermits we op deze "Blues Trail" zitten, maken we van de gelegenheid gebruik om in één of ander kroegje iets te eten & te drinken en zodoende te genieten van deze heerlijke muziek...
...in het gezelschap van deze live-band die heerlijke Blues brengt.
Zoals ik in het begin van dit verhaal al zei...het werd inderdaad een drukke dag met veel afwisseling van fijne, plezante dingen, maar ook dingen die ons diep geraakt hebben. Tijd om in ons bed te kruipen en al die indrukken een beetje te verwerken...
Ingrid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten